زندگی کیان(اولین اتوبوس سواری و رفتن به کتاب فروشی)

عشق مادر.

روز پنج شنبه اول اسفند ماه 1392 با هم رفتیم اتوبوس سواری.

برای اولین بار شال و کلاه کردیم و از خانه تا میدان آزادی را پیاده رفتیم. هروقت خسته می شدی می گفتی:ماما مشید بگلم کن. من می گفتم برسیم به اون مغازه بغلت می کنم و تو صبورانه تا رسیدن به مغازه مورد نظر منتظر می ماندی و می گفتی :حالا رسیدیم. در میدان آزادی هم اتوبوس پاسداران را سوار شدیم و ابوذر پیاده شدیم. اول که گذاشتمت روی صندلی از صدای اتوبوس و تکان های آن نگران شدی و گفتی بلیم خونه.بعد که بغلت کردم آروم شدی.رفتیم شهر کتاب و تو کلی بین کتاب ها خوش گذروندی. کلی کتاب دیدی و این ور و اون ور رفتی. بعد هم کتاب کدو قل قله زن را خریدی( خودت به آقای فروشنده پول دادی و چقدر احساس غرور می کردی)دوباره اتوبوس سوار شدیم و آزادی پیاده شدیم. زمانی به بغلم بودی و زمانی هم آرام روی زمین راه می رفتی. نزدیک ایستگاه اتوبوس که رسیدیم دیدم اتوبوس داره مییاد و ما هنوز بهش نرسیدیم و با وجود خستگی و بغل کردن تو از آزادی تا خانه، پیاده رفتن کار حضرت فیل بود.مثل زنهای بچه به بغل که برای رسیدن به اتوبوس می دوند، مسافتی کوتاه را دویدم تا به عقب اتوبوس رسیدم که راننده مراببیند و راه نیفتد که موفق شدم و وقتی سوار اتوبوس شدم نای ایستادن را نداشتم.آخر هم نزدیک خانه پیاده شدیم و رفتیم خانه نهار خوردی و بسیار سنگین خوابیدی.

آن قدر درگیر و مواظب تو بودم که اصلا از این سفر دوست داشتنی عکس نگرفتم.

در آزادی از برگشت که از اتوبوس پیاده شدم. رفتم جلوی اتوبوس و آقای راننده را به تو نشان دادم. او هم برایت بوق زد و تو هم برایش دست تکان دادی.

به طور کلی خاطره ای دوست داشتنی برایت باقی ماند و همیشه با لذت آن را تعریف می کنی.